Na de geslaagde trip van 3 dagen geleden speelde vandaag de 2de club van Jakarta thuis. Weliswaar een divisie lager maar dat vinden we natuurlijk helemaal niet erg. Terug op pad met collega Antony van “Jakarta Casual”, namen we de taxi richting Noord Jakarta en kwamen we aan bij een oud stadion met dito charmes.
Het rare was dat er amper beweging was, links en rechts wel wat fans maar een uur voor de aanvang om 15:30u was het echt de moeite niet. Omdat er buiten niks te zien was gingen we maar al binnen, maar ook daar amper al wat volk op de tribunes. Tot onze verwondering begon de wedstrijd dan nog eens om 15u en schat ik dat er op dat moment amper een 50 man in het stadion waren.
Tegenstander was de leider uit Banda Aceh, de stad die volledig werd vernield tijdens de tsunami in 2004 en waarbij meer als tweehonderd duizend mensen het leven lieten. De wedstrijd was van zeer bedenkelijk niveau, op een petattenveld waar ik zelfs met de caféploeg amper of nooit had op gespeeld. Ook het verschil tussen eerste en tweede klasse was onwaarschijnlijk groot, zowel op als naast het veld.
Ondanks dit zagen we toch enkele knappe goals, de 1-0 was een mooie vrije trap en ook kwamen er meer en meer mensen binnen. Zij dachten waarschijnlijk eveneens dat het om 15:30u begon. Ik schat al bij al een 500 mensen en toen de “spionkop” hun eerste lied met tromgeroffel inzette scoorden de bezoekers de aansluitingstreffer. En net voor de rust nog en pegel in de winkelhaak en gingen we rusten met een 1-2 voorsprong voor de leiders.
Het niveau bleef ondermaats in de tweede helft al zagen we redelijk wat kansen en Persitara zette de bordjes terug in evenwicht na een raak kopbaldoelpunt. Terug wat sfeer in de tribunes en net toen we dachten dat het gedaan ging zijn, scoorden de bezoekers uit Banda Aceh hun derde doelpunt, eveneens met een kopbal. 2-3 in blessuretijd en wedstrijd gedaan.
Een aparte beleving was het zeker, stadion lag volledig uit de toeristische zone van Jakarta en een blanke man met kale schedel was een grotere attractie dan wat de 22 spelers op het plein lieten zien. Maar heel vriendelijke mensen en de jeugd liet zich gewillig fotograferen wanneer ze allen op de voorbij rijdende vrachtwagens sprongen om zo naar huis te geraken.
Terug een uurtje de taxi in, een pre-match biertje en dan richting hotel want dezelfde avond vloog ik door naar Manila. Althans dat was de bedoeling maar de vlucht werd gecancelled wegens technische problemen aan het toestel. Shit happens…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten